تصور کنید آشپزخانه‌ای را بدون آن یار همیشگی و قرمز رنگ، بدون آن عصاره‌ی جادویی که به غذاها عمق، رنگ و طعم بی‌نظیری می‌بخشد: رب گوجه‌فرنگی. این تصور، خود به تنهایی می‌تواند برای هر عاشق غذا و هر کسی که به پخت‌وپز علاقه دارد، به یک کابوس غذایی تبدیل شود.
رب گوجه‌فرنگی، فراتر از یک چاشنی ساده است. این ماده‌ی غلیظ و خوش‌رنگ، قلب تپنده‌ی بسیاری از غذاهای محبوب و پرطرفدار در سراسر جهان به شمار می‌رود. از خورش‌های اصیل ایرانی گرفته تا پاستاهای ایتالیایی، از سس‌های خوشمزه برای پیتزا و لازانیا تا طعم‌دهنده‌ی اصلی بسیاری از خوراک‌های گوشتی و سبزیجات، رب گوجه‌فرنگی نقش بی‌بدیلی در خلق طعم و عطر دلنشین این غذاها ایفا می‌کند.
در دنیایی بدون رب گوجه‌فرنگی، رنگ سرخ جذاب از خورش قورمه سبزی رخت برمی‌بندد و جای خود را به یک رنگ کدر و بی‌روح می‌دهد. طعم مطبوع و کمی ترش سس پاستا، که با عطر سیر و ریحان در هم آمیخته، به یک ترکیب بی‌هویت و فاقد عمق تبدیل می‌شود. حتی ساده‌ترین املت صبحانه نیز، بدون آن قاشق رب گوجه‌فرنگی که طعم و رنگی دلپذیر به آن می‌بخشد، چیزی کم خواهد داشت.
نبود رب گوجه‌فرنگی، نه تنها بر طعم و رنگ غذاها تاثیر می‌گذارد، بلکه بافت و غلظت بسیاری از سس‌ها و خوراک‌ها را نیز دگرگون می‌کند. این ماده‌ی ارزشمند، با ایجاد یک بافت منسجم و غلیظ، به غذاها قوام می‌بخشد و از آبکی شدن آن‌ها جلوگیری می‌کند.
در چنین دنیای خیالی و ناخوشایندی، آشپزان و علاقه‌مندان به آشپزی مجبور خواهند بود تا ساعت‌ها وقت صرف کنند تا با استفاده از گوجه‌فرنگی تازه و روش‌های پیچیده، به طعمی مشابه دست یابند. اما یقیناً، هیچ جایگزینی نمی‌تواند آن غلظت، رنگ و طعم عمیق و یکدست رب گوجه‌فرنگی را به ارمغان بیاورد.
“دنیای بدون رب گوجه‌فرنگی، یک کابوس غذایی” نه تنها یک عبارت اغراق‌آمیز نیست، بلکه بیانگر اهمیت و جایگاه بی‌بدیل این ماده‌ی غذایی در فرهنگ‌های آشپزی مختلف است. رب گوجه‌فرنگی، یک عنصر کلیدی، یک طعم‌دهنده‌ی جادویی و یک جزء جدایی‌ناپذیر از لذت‌های غذایی ماست.
