رب گوجه‌فرنگی، این عصاره غلیظ و خوش طعم که به یکی از اصلی‌ترین چاشنی‌های آشپزی تبدیل شده، ریشه در تاریخ طولانی و پر فراز و نشیبی دارد. برای درک بهتر این تاریخچه، بیایید به گذشته سفر کنیم.

آغاز داستان ایتالیا ، مهد رب گوجه فرنگی

اگر بخواهیم نقطه شروع داستان رب گوجه‌فرنگی را مشخص کنیم، باید به ایتالیا سفر کنیم. در قرن هجدهم و نوزدهم میلادی، کشاورزان ایتالیایی به خصوص در مناطق جنوبی این کشور، به دنبال راهی برای حفظ طعم و عطر گوجه فرنگی در طول سال بودند. آن‌ها با پختن و غلیظ کردن گوجه فرنگی‌ها، ماده‌ای خوشمزه و ماندگار به دست آوردند که به سرعت در سراسر ایتالیا محبوب شد.

گسترش جهانی: از ایتالیا تا جهان

با گذشت زمان، رب گوجه‌فرنگی از محدوده ایتالیا فراتر رفت و به سایر نقاط اروپا و سپس جهان راه یافت. مهاجران ایتالیایی که به نقاط مختلف جهان سفر می‌کردند، این چاشنی خوشمزه را با خود بردند و به این ترتیب، رب گوجه‌فرنگی به یکی از پرکاربردترین چاشنی‌ها در آشپزی تبدیل شد.

تولید صنعتی: تحولی بزرگ در تولید رب گوجه‌فرنگی

در اوایل قرن بیستم، با پیشرفت تکنولوژی و افزایش تقاضا برای رب گوجه‌فرنگی، تولید صنعتی این محصول آغاز شد. ایجاد کارخانه‌های مجهز و استفاده از روش‌های مدرن، باعث افزایش کیفیت و کمیت تولید رب گوجه‌فرنگی شد. همچنین، استفاده از قوطی‌های فلزی برای بسته‌بندی، امکان نگهداری طولانی‌مدت این محصول را فراهم کرد.

رب گوجه‌فرنگی در ایران: از باغ فردوس تا سفره‌های ایرانی

تاریخچه رب گوجه‌فرنگی در ایران نیز جالب توجه است. اولین گوجه فرنگی‌ها در اوایل قرن بیستم توسط معیرالممالک در باغ فردوس کاشته شدند. با گذشت زمان، کشت گوجه فرنگی در ایران گسترش یافت و تولید رب گوجه‌فرنگی نیز آغاز شد. امروزه، رب گوجه‌فرنگی یکی از اصلی‌ترین مواد اولیه در آشپزی ایرانی است و در تهیه انواع غذاها از آن استفاده می‌شود.

رب گوجه‌فرنگی نه تنها یک چاشنی خوشمزه، بلکه منبع غنی از ویتامین‌ها، مواد معدنی و آنتی‌اکسیدان‌ها است.

* در تولید رب گوجه‌فرنگی با کیفیت، از گوجه فرنگی‌های تازه و مرغوب استفاده می‌شود و فرآیند تولید با دقت و رعایت استانداردهای بهداشتی انجام می‌شود.

* رب گوجه‌فرنگی در انواع مختلفی تولید می‌شود که از نظر غلظت، طعم و رنگ با هم تفاوت دارند.